O Monte Pindo é unha masa granítica tremendamente singular, que se ergue, pegada ao litoral, entre os Concellos de Carnota, Dumbría e Mazaricos. As súas rochas cambian de cor en función da posición do sol, pasando dos marróns matutinos aos caobas da tardiña, cando o solpor ponse de fronte, por detrás do Promontorio Nerium fisterrán.

Foi Otero Pedraio o que chamou “Olimpo Celta” ao Pedregal (como o coñecen pola banda de Mazaricos) dando conta da maxia que albergan as súas laxes, e das lendas que se contan ao seu arredor, en clara sintonía coa mítica coordillera homónima do norte de Grecia.

Tamén foi o Monte Pindo protagonista no século XX, cando a partir da guerra civil e da vitoria franquista, centos de veciños (as pesquisas van dende os 130 ata os 2.000) de toda a comarca, e mesmo doutras zonas da provincia como Betanzos ou Rianxo, se refuxiaron nas covas da mole granítica. Marcharon das súas casas cara as covas do Pindo, uns por medo á guerra, outros por compromiso político, pero todos por escapar de algo no que non crían.

Así, dende o ano 1936, cando se celebrou o golpe de estado, ata o 1948, cando a loita armada da guerrilla depuxo as armas, centos de fuxidos viviron no Monte unha época convulsa, de supervivencia, de fame, de frío, de medo. Un tempo de persecucións, de absoluta incerteza, de loita.